Όπως γράφει ο πανεπιστημιακός Ιάκωβος Μιχαηλίδης στο βιβλίο του «ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΟΥ 1821»:
Οι άντρες κατά κανόνα σφαγιάζονταν ενώ οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά συνήθως πωλούνταν στα σκλαβοπάζαρα, όταν δεν κατέληγαν στα χαρέμια. Οι σωζόμενες αρχειακές πηγές για την εποχή ξεχειλίζουν από σκληρές και μακάβριες περιγραφές.
Αυτή η άγρια και πρωτόγονη συμπεριφορά υπήρξε γενεσιουργό αίτιο οξύτατων κοινωνικών ζητημάτων, με βασικό εκείνο των δεκάδων χιλιάδων ορφανών παιδιών τα οποία κυκλοφορούσαν ρακένδυτα και πεινασμένα αλλά κυρίως χωρίς ελπίδα να συναντήσουν τους γονείς τους. Οι ιστορίες και οι εικόνες όλων των παιδιών δεν άφησαν ασυγκίνητους τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους φιλέλληνες που συγκέντρωσαν αρκετά ελληνόπουλα, κυρίως τα ορφανά και από τους δύο γονείς, για να τα στείλουν στις χώρες τους προκειμένου να αποκτήσουν μόρφωση.
Τα παιδιά αυτά ήταν δεκάδες. Παρά το ότι έφυγαν από την Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία προσαρμόστηκαν στις χώρες που πήγαν (ΗΠΑ και Ευρώπη) και απέκτησαν σημαντική μόρφωση. Κάποια από αυτά τα παιδιά παρέμειναν στις νέες τους πατρίδες και διέπρεψαν σε διάφορους τομείς. Άλλα, αφού απέκτησαν εξαιρετική μόρφωση επέστρεψαν στην Ελλάδα όπου πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ακόμα και ιστορικοί που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία για όλα τα παιδιά. Το παρήγορο είναι ότι η έρευνα συνεχίζεται φέρνοντας στο φως εντυπωσιακές και άγνωστες λεπτομέρειες.
Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΤΙΝΟΥ Ι.ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Ο Ιωάννης Στεφανίνης γεννήθηκε στην Άρτα το 1803. Ήταν γιος του πλούσιου εμπόρου (επίσης) Ιωάννη Στεφανίνη και της Χρυσαυγής Θυμιανού. Κυνηγημένοι από τον Αλή Πασά η οικογένεια Στεφανίνη εγκαταστάθηκε στην Πάτρα και συνέχισε να ασχολείται με το εμπόριο ως και το ξέσπασμα της Επανάστασης. Στις αρχές Απριλίου 1822 πολυάριθμοι Οθωμανοί κατέπνιξαν την εξέγερση των Ελλήνων της Πάτρας. Κάποιοι από αυτούς μπήκαν στο σπίτι της οικογένειας Στεφανίνη και πυροβόλησαν τον μικρό Ιωάννη τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Θέλοντας να πάρουν λύτρα οι Οθωμανοί περιποιήθηκαν το τραύμα του και ο Ιωάννης ανάρρωσε.
Οδηγήθηκε σε σκλαβοπάζαρο όπου τον αγόρασε ο Οθωμανός Μουσταφά Μπέης για 500 πιάστρες ( 78 δολάρια), ο οποίος τον κακομεταχειριζόταν. Επειδή ο Ιωάννης δεν αλλαξοπίστησε, ο Μουσταφά τον τιμώρησε βάζοντάς τον σε κλουβί με έξι σκύλους για 2,5 μήνες και δίνοντάς του ένα ξεροκόμματο και ένα ποτήρι νερό την ημέρα. Φοβούμενος ότι ο Ιωάννης θα πέθαινε, ο Οθωμανός τον έβγαλε από το κλουβί των σκύλων και τον μετακίνησε σε άλλο χώρο με καλύτερες συνθήκες. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του Μουσταφά ο Ιωάννης δεν αλλαξοπίστησε. Τα βάσανά του έλαβαν τέλος τον Ιανουάριο του 1825 όταν έφτασε στην Πάτρα ένα γενοβέζικο καράβι με επικεφαλής κάποιον έμπορο που λεγόταν Σπάλα. Αυτός μετέφερε κάποια προϊόντα που ο αφέντης του μικρού Ιωάννη ήθελε να αγοράσει.
Ο Ιωάννης που γνώριζε ιταλικά του εξιστόρησε τα δεινά του. Συγκλονισμένος ο Σπάλα αποφάσισε να τον βοηθήσει να δραπετεύσει οδηγώντας τον στο καράβι. Ο Ιωάννης κρύφτηκε στην αποθήκη για σκύλους και ο Σπάλα έδωσε ένα γερό μπαξίσι στους Οθωμανούς που καταδίωκαν τον μικρό. Το πλοίο τελικά έφτασε στη Γένοβα. Ο νεαρός Ιωάννης προσπαθούσε μάταια να βρει πληροφορίες για την οικογένειά του. ΄Εφτασε ως το Γιβραλτάρ χωρίς να μάθει κάτι. Έτσι αποφάσισε να μεταβεί στις ΗΠΑ. Με το μπρίκι “Abeonα” μετά από 44 ημέρες έφτασε στη Νέα Υόρκη όπου ήρθε σε επαφή με το φιλελληνικό κομιτάτο.
Όμως η αγωνία του για την οικογένειά του δεν καταλάγιαζε. Στις 13 Μαΐου 1827 επιβιβάστηκε στο πλοίο «Six Brothers» που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για το Ναύπλιο με ανθρωπιστική βοήθεια. Όταν έφτασε το καράβι στη Μάλτα, ο Στεφανίνης συνάντησε τον έμπορο Αναστάσιο Παγώνη. Αυτός του έδωσε μία επιστολή, απαντητική αυτής που είχε στείλει σε έναν φίλο του στην Πρέβεζα, στην οποία υπήρχαν φριχτά νέα. Ο πατέρας του Στεφανίνη σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου, η μητέρα του και τα δύο μικρότερα αδέρφια του αιχμαλωτίστηκαν από τους Τούρκους και πουλήθηκαν ως σκλάβοι.
Ο Σπύρος και η Μαρία τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του χάθηκαν στη διάρκεια της Επανάστασης και κανείς δεν γνώριζε πού βρίσκονταν. Ο Ιωάννης κατέρρευσε. Τελικά πήγε στο Ναύπλιο με το «Six Brothers». Εκεί αντίκρισε εκατοντάδες ανθρώπους νηστικούς και αρρώστους να ζητούν βοήθεια. Η καρδιά του ράγισε. Στο Ναύπλιο γνώρισε τους σπουδαίους Αμερικανούς φιλέλληνες Χάου, Μίλερ και Τζάρβις, που τον συμβούλευσαν να επιστρέψει στις ΗΠΑ κάτι που ο Ιωάννης έκανε. Ο Ιωάννης Στεφανίνης ήταν πιθανότατα ο πιο άτυχος από όλα τα Ελληνόπουλα που βρέθηκαν στις Η.Π.Α. Μετά από τις περιπέτειες που πέρασε, έφτασε στη Βοστόνη όπου έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα από το Φιλελληνικό Κομιτάτο της πόλης και την οικογένεια του Σάμιουελ Χάου με τον οποίο είχε γνωριστεί στον Μοριά.
Από τη Βοστόνη ο Στεφανίνης πήγε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για έναν χρόνο σε φαρμακείο. Έπειτα πήγε στο Τσάρλεστον της Νέας Καρολίνας όπου τον υποδέχθηκαν με εγκαρδιότητα. Δυστυχώς, ο νεαρός Ιωάννης δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις απώλειες των δικών του και όσα ακολούθησαν. Το μόνο που ήθελε ήταν να γράψει την προσωπική του ιστορία και το πέτυχε με τη βοήθεια των φιλάνθρωπων Αμερικανών. Το βιβλίο του με τίτλο «The Personal Narrative of the Sufferings of J. Stephanini (I. Stephaninis) a Native of Arta in Greece» («Η Προσωπική Αφήγηση των Δεινών του Ιωάννη Στεφανίνη με Καταγωγή από την Άρτα της Ελλάδας») εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1829. Έκτοτε τα ίχνη του χάνονται…
Πηγή: ΙΑΚΩΒΟΣ Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ, «Τα ορφανά Ελληνόπουλα του 1821», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, 2023.- Πρώτο θέμα
