Είχαμε ακούσει για ένα αγρόκτημα πιο πάνω από τη Ροδαυγή. Ένα αγρόκτημα που φτιάχνει το δικό του κρασί και παράγει στο κτήμα του τα δικά του προϊόντα. Αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε μια Κυριακή πρωί. Ξεκινήσαμε από την Άρτα, πήραμε το δρόμο προς Γραμμενίτσα, περάσαμε τη Ροδαυγή και φτάσαμε στον οικισμό «Βαθύκαμπος». Σύνολο 36 χιλιόμετρα και οδήγηση λιγότερο από μισή ώρα. Ο Άραχθος κυλάει δίπλα απ' το κτήμα και πιο κάτω στα δύο χιλιόμετρα βρίσκεται η γνωστή γέφυρα «Τζαρή» που ενώνει τις δύο πλευρές της κοιλάδας.
Πιο ψηλά, τα Τζουμέρκα απλώνουν γοητευτικά τον ορεινό τους όγκο πάνω απ' το κτήμα. Μας υποδέχτηκε ο Κώστας, συνταξιούχος Μαθηματικός, που μαζί με τον Φώτη, Μηχανικό, ξεκίνησαν πριν από λίγα χρόνια να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους. Τα κτίσματα ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, κατασκευασμένα από πέτρα και ξύλο ήταν απόλυτα εναρμονισμένα με το περιβάλλον. Ο Κώστας μένει μόνιμα στο κτήμα, ενώ ο Φώτης πηγαινοέρχεται στην Αθήνα, μια και οι δουλειές του δεν του επιτρέπουν να μένει μόνιμα στο κτήμα. «Εκτός από τις γνώσεις που απέκτησα σπουδάζοντας οινοποιία, το ότι είμαι Μαθηματικός με βοήθησε πολύ στο να πετυχαίνω τις σωστές \ αναλογίες με μαθηματική ακρίβεια και να βγάλω ποιοτικό κρασί» μας είπε με περηφάνια ο Κώστας, βάζοντας μας να δοκιμάσουμε δροσερό λευκό κρασί, το ένα από τα 2 είδη (το άλλο είναι το κόκκινο) που καλλιεργεί και εμφιαλώνει στο κτήμα.
'Ομως ο Κώστας προχώρησε ακόμα περισσότερο. Εκτός από το τσίπουρο από την ποικιλία ζαμπέλα (παραδοσιακή ποικιλία των Τζουμέρκων), έφτιαξε και τσίπουρο από την ποικιλία μοσχάτο.
Δοκίμασα και τις δύο γεύσεις και το αποτέλεσμα ήταν πράγματι αξιόλογο Ο εξωτερικός χώρος που καθόμασταν ήταν ένας μικρός παράδεισος. Πολλά λουλούδια ανθισμένα, σ' ένα κτήμα δεμένο αρμονικά με το περιβάλλον ( ο Κώστας μας είπε ότι η συνολική έκταση του κτήματος είναι 40 στρέμματα). Τα παιδιά έχουν φτιάξει μια πολύ όμορφη ταβέρνα, που το καλοκαίρι μπορείς να φας κάτω απ' τη σκιά των δέντρων, ενώ το χειμώνα δίπλα απ' το τζάκι.
Και επειδή το τσίπουρο ανοίγει την όρεξη, ζητήσαμε να γευτούμε κάποια από τα παραδοσιακά προϊόντα που παρασκευάζουν οι ίδιοι στο κτήμα τους. Δοκιμάσαμε λοιπόν (ή μάλλον τσακίσαμε) τυρί φέτα, παραγωγή του κτήματος Ζεύκι, κρεατομεζέδες, παραδοσιακές πίτες (μου άρεσε η χορτόπιτα με μπόλικη φέτα και διάφορα χόρτα) και διάφορα ζαρζαβατικα (μελιτζάνες, κολοκυθάκια) όλα από το λαχανόκηπο του κτήματος. Ο Κώστας μας εξέπληξε φέρνοντας μας ένα νόστιμο, ζυμωτό ψωμί που το παρασκευάζει και το ψήνει ο ίδιος. Στα διπλανά τραπέζια ήταν άλλες δυο -τρεις παρέες που έτρωγαν και έπιναν άφθονο κρασάκι και το κέφι είχε ανάψει. Ο Κώστας- οικοδεσπότης γαρ- εξυπηρετούσε τους πάντες με ευγένεια και ικανοποίηση, σαν όλοι εκεί μέσα να ήταν φίλοι του. "Όταν τελειώσαμε, δοκιμάσαμε σπιτικά γλυκά κουταλιού, ενώ ο Κώστας μας ρώτησε αν θέλουμε να δοκιμάσουμε το μέλι που ο ίδιος φτιάχνει. Αρνηθήκαμε ευγενικά, μια και τα σπιτικά γλυκά (γλυκό κάστανο, γλυκό καρυδάκι) είχαν ήδη ικανοποιήσει γευστικά τον ουρανίσκο μας. Αποφασίσαμε να σηκωθούμε και να κάνουμε μία βόλτα στο κτήμα (μας έπιασε το δημοσιογραφικό καθήκον, αλλά και η περιέργεια να ανακαλύψουμε το κτήμα). Σας καταγράφουμε τι συναντήσαμε: Συναντήσαμε ελάφια, παγώνια, κότες, γουρούνια, κατσίκες, πρόβατα. Κι ένα συμπαθέστατο γαϊδουράκι που ο Κώστας έχει για συντροφιά και το λένε Θόδωρο, που στο άκουσμα του ονόματος του σε κοιτάζει και τεντώνει τ' αυτιά. Είμαι σίγουρος ότι όποιος απ' τους αναγνώστες μας αποφασίσει να ανηφορίσει στο κτήμα Ζεύκι και πάρει μαζί και τα παιδιά του, θα ξετρελαθούν από όλα αυτά τα ζώα. Α, να μην ξεχάσουμε πως δίπλα απ' την ταβέρνα υπάρχει μία παιδική χαρά με κούνιες, τσουλήθρες κλπ.
Ξαναγυρίσαμε στην ταβέρνα. Ο εσωτερικός χώρος μικρός αλλά παραδοσιακός και ζεστός, με το τεράστιο τζάκι του. Επειδή πλησίαζε το απόγευμα, οι άλλοι επισκέπτες είχαν φύγει κι έτσι ο Κώστας κάθισε στο τραπέζι μας και μιλήσαμε για τα σχέδια του. Μας είπε για τις γιορτές που οργάνωσαν στο κτήμα πέρυσι και θα τις επαναλάβουν και φέτος και που είναι: το μήνα Σεπτέμβριο η γιορτή κρασιού, τον Οκτώβριο η συγκομιδή και ξεφλούδισμα καλαμποκιού, «τσιπουροκατάνυξη»- γιορτή τσίπουρου το Νοέμβριο και διαγωνισμός σκιάχτρων την άνοιξη. Και επειδή η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να επιστρέψουμε στην Άρτα, ευχαριστήσαμε τον Κώστα για τη φιλοξενία και φεύγοντας μας υπενθύμισε ότι την επόμενη φορά που θα ξαναπάμε, πρέπει να πάρουμε μαζί μας και το μαγιό μας, ώστε να κάνουμε μία βουτιά στα νερά του Αράχθου.
Φύγαμε από αυτόν τον επίγειο παράδεισο χορτάτοι από όμορφες εικόνες και από αγνές παραδοσιακές γεύσεις και με την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε.
Του Βασίλη Κοκκινέλη
