Του Πέτρου Πετρή
Φεύγει και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, με χαμηλούς τόνους και την συνηθισμένη στα μέρη μας, κίνηση.
Την ίδια ώρα, που στα ενημερωτικά σάιτ της Ηπείρου, κυριαρχούν οι ειδήσεις, για την απόλυτη επισκεψιμότητα και πληρότητα.
Πού όμως;
Στα Ζαγοροχώρια και στο Μέτσοβο.
Και μπράβο τους, δεν μας διακατέχει ο φθόνος για την πρόοδο των άλλων.
Και στα μέρη μας, στην Άρτα;
Εδώ, έχουμε συμφιλιωθεί με την ήττα και την μετριότητα, με το ελάχιστο.
Με το άλμα "στο βάθος" κι όχι "στο ύψος".
Κι αυτή η υποχώρηση, η συμφιλίωση με το τίποτε, μόνο χρήσιμα δεν είναι για το μέλλον.
Εδώ, ο διάλογος, έχει να κάνει με τις απώλειες κι όχι τα άλματα.
Το κάστρο που δεν αξιοποιείται, το θεατράκι του κάστρου που χάνεται.
Ο ορεινός όγκος, ο Αμβρακικός κόλπος, το παλιό λιμάνι της Κόπραινας.
Η Κορωνησία, είναι άσχημη;
Τα μοναδικής ιστορικής σημασίας κι αξίας, βυζαντινά μνημεία.
Εμείς τα βλέπουμε, εμείς τα χαιρόμαστε.
Όμως το στοίχημα είναι, πώς θα τα επισκεφθούν κι άλλοι και κυρίως ξένοι επισκέπτες.
Η μετριότητα και υποχώρηση, που δια της βίας, ονομάζεται πρόοδος κι εξέλιξη.
Μάταια, γιατί το δείχνουν οι ειδήσεις, τα πρωτοσέλιδα, οι εικόνες και οι αριθμοί.
Εδώ, βαπτίζονται τα αυτονόητα, σημαντικές παρεμβάσεις.
Τα τετριμμένα, σαν κατορθώματα.
Εδώ διεκδικεί δάφνες και τιμές, το ασήμαντο και το ακίνητο.
Την εποχή των αλμάτων, στα μέρη μας πανηγυρίζουμε, για τον καθαρισμό του δρόμου απ'τις πέτρες που έπεσαν στη διάρκεια της χθεσινής βροχής.
Για το αυτονόητο δηλαδή.
Η υποχρέωση, βαπτίζεται αποτελεσματικότητα, κατόρθωμα.
Εδώ, πανηγυρίζουμε, που φρόντισαν οι αφέντες μας και ήρθε ο γερανός απ'τα Γιάννενα, ώστε, να κλαδευτεί ο πλάτανος της πλατείας, που απλώθηκε επικίνδυνα.
Και να, τα ζήτω, τα μπράβο και τα πανηγύρια για ετούτη τη ...σπουδαία παρέμβαση.
Εδώ, καθαρίζουμε τον αγροτικό δρόμο με το γκρέιντερ, αναμερίζοντας τα χαλίκια, που επανέρχονται με την πρώτη βροχή.
Εδώ, βαπτίζουμε κορυφαίο γεγονός, τον καθαρισμό της παραλίας απ'τους μαθητές των δημοτικών σχολείων μας(και μπράβο τους).
Χωρίς να καταγράφεται ένα βήμα μπροστά.
Την στήριξη κι ενθάρρυνση κάποιας επένδυσης, της παραπέρα αξιοποίησης.
Που θα προσφέρει επισκεψιμότητα και προφανώς και κάποιες θέσεις εργασίας.
Τι έχουν αλήθεια να ζηλέψουν τα χωριά των Κεντρικών Τζουμέρκων;
Τα υπέροχα μέρη, του Δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη με την διαδρομή του Αχελώου;
Υπάρχει αλλού, το μεγαλείο του Αράχθου, μέχρι τις εκβολές του, στον Αμβρακικό;
Ας ξεκινήσει κάποιος να πάει στα Θεοδώριανα, αν έχει κουράγιο.
Γιατί άραγε;
Μέχρι πότε, τα μέρη μας, θα είναι όμορφα για τους ντόπιους, δηλαδή για εμάς;
Και μέχρι πότε, η ευθύνη θα αποδίδεται σε άλλους παράγοντες κι όχι και στις κοινωνίες μας;
Τουλάχιστον στο βαθμό, που μας αντιστοιχεί.
- Τους βλέπω κι εξοργίζομαι.
Μου έλεγε πριν λίγες ώρες, άνθρωπος της αγοράς στην Άρτα, μιλώντας για τους πολιτευτές της περιοχής μας, κυρίως τους κυβερνητικούς.
Τρέχουν στα πανηγύρια και στις λιτανείες και το βαπτίζουν αυτό, προσφορά στην κοινωνία.
Στην κοινωνία, που την ίδια ώρα, δοκιμάζεται.
Λαλίστατοι για τα ασήμαντα.
Χωρίς λόγο και παρεμβάσεις για τα σοβαρά.
Για την ακρίβεια που καλπάζει καθημερινά.
Για τις τιμές των καυσίμων, των αγροτικών εφοδίων.
Κοιτάζουν απέναντι αμίλητοι και φοβισμένοι, για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.
Περιμένουν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Όμως, ούτε το Άγιο Πνεύμα θα μας δώσει λύση, ούτε καν το πνεύμα.
Όταν δεν υπάρχει.
Και κάπως έτσι, ούτε το 2080, δε θα μιλάμε για επισκεψιμότητα και πληρότητα, στα μέρη μας.
