Γράφει ο Πάνος Χριστοδούλου*
Σαν παλιό σινεμά και σαν τη χαλιμά, Που μιλάει με τα παιδιά, Σου κρύβω την αλήθεια, Κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν, Παραμύθια για κείνους π' αγαπούν (Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων, Μάνος Χατζιδάκης)
Σαν παλιό σινεμά οι επερχόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τα κλισέ, τους σταρ, τους κασκαντέρ, τους σκηνοθέτες. Το πιο συχνό κλισέ το οποίο ακούγεται είναι το οι δημοτικές εκλογές αφορούν πρόσωπα κυρίως και όχι κόμματα, ρήση που έχει τόσο σχέση με την αλήθεια όσο τα παραμύθια της χαλιμάς με την πραγματικότητα. Αν είναι τόσο ανεξάρτητες τότε με πιο κριτήριο οι περιφερειακές εκλογές αποτελούν πολιτική και κομματική μάχη; Εκεί δεν υπάρχουν πρόσωπα; Και αφού είναι τόσο ανεξάρτητες πως τα χρώματα με τα οποία βάφεται ο χάρτης ταιριάζουν με τα κόμματα προέλευσης των υποψηφίων; Και πως θα μπορούσαν να είναι ανεξάρτητες από την πολιτική εφόσον οι ίδιοι οι δήμοι είναι μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής, με δικούς τους προϋπολογισμούς, με στρατηγικές και σχέδια ανάπτυξης, με πρόσωπα τα οποία φέρουν την πολιτική τους ιδεολογία σε αυτά που εξαγγέλουν και σε αυτά που θα εφαρμόσουν.
Αυτό όμως δεν είναι μια ιδιαιτερότητα, είναι κάτι που παρατηρείτε τα τελευταία πολλά χρόνια. Αυτό που είναι καινούριο φαινόμενο είναι η αδυναμία των κομμάτων της λεγόμενης προοδευτικής κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25) να συγκροτήσουν ψηφοδέλτια σε μια σειρά δήμων, πολλοί εκ των οποίων μεγάλων και κεντρικών. Ανά περιοχή και ανά πόλη το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται ως τοπική αδυναμία ή πρόβλημα προσώπων. Θα μπορούσε βέβαια να ισχύει αυτό, αλλά όμως εφόσον το φαινόμενο παρατηρείται σε πανελλαδικό επίπεδο, σημαίνει ότι έχει και μια πιο συνολική αιτία και ανάλυση. Η αδυναμία αυτή καταρχήν φανερώνει το μέγεθος της αποπολιτικοποίησης των κομμάτων αυτών τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και μελών, από τη μια με το μοναδικό επιχείρημα πολιτικής ζύμωσης ναι είναι το να μη βγει η δεξιά/ να είμαστε ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση/ να ακουστεί η φωνή μας στη Βουλή, ενώ από την άλλη ο τρόπος εγγραφής και στρατολόγησης μελών πιο πολύ παρέπεμπε σε λέσχη φίλων και οπαδών παρά σε συνειδητοποιημένα μέλη ενός σοβαρού πολιτικού οργανισμού. Ότι σπέρνει ο καθένας αυτό και θερίζει.
Εδώ δεν είναι το αρχηγείο, Της μεγάλης αλλαγής, Ένα κρεβάτι ένα ψυγείο, Λίγα βιβλία κατά γης
Δυο δίσκοι μεταχειρισμένοι, Ένα πικάπ απ' τα φτηνά, Η επανάσταση ας μένει, δε βλέπω κόσμο πουθενά (Η εποχή του θερισμού, Νατάσα Μποφίλιου)
Επανάσταση, αλλαγή και τα λοιπά μόνο στα λόγια. Στην πραγματική ζωή ο τρόπος που αντιμετωπίζουν και διαχειρίζονται τον κόσμο τους και το κοινό απεύθυνσης τους τα κόμματα αυτά είναι ένα σκηνοθετημένο κόλπο γκρόσο. Στην αρχή της ανακοίνωσης του κομματικού υποψηφίου παρουσιάστηκαν διθύραμβοι και δηλώσεις περί μαζικής συμμετοχής μελών και φίλων στα ψηφοδέλτια, δηλώσεις και ανακοινώσεις που συνεχιζόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με χέρι και την τελευταία στιγμή πριν τη μέρα που τελικά ανακοινωνόταν πως δεν είναι δυνατή η συγκρότηση ψηφοδελτίου. Δηλαδή ο ρόλος των κεντρικών κομματικών στελεχών της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας είναι να παραμυθιάζει τον κόσμο, να καλλιεργεί ψεύτικες και μεγάλες προσδοκίες μήπως και τσιμπήσει κανένας.
Η μεθοδολογία απεύθυνσης λοιπόν είναι μήπως κάτσει το κόλπο γκρόσο, καμία συνεργασία τελευταίας στιγμής και γενικά μια λογική που δεν έχει σχέση με την πολιτική και το σχεδιασμό για πραγματικές αλλαγές και παρεμβάσεις στην κάθε πόλη. Ο τρόπος αυτός επιβεβαιώνει το μεγάλο φόβο της σοσιαλδημοκρατίας για τις μάζες, για το λαό, για τις δυνατότητες που έχει. Ο φόβος μάλιστα είναι τόσο μεγάλος που η ειλικρίνεια των πολιτικών προς τον κόσμο θεωρείται μη ρεαλιστική. Ρεαλιστικό είναι μόνο το ψέμα Καΐμη εξαπάτηση ώστε να μη τρομάξει, να μη τσινίσει το μέλος ή ο ψηφοφόρος.
Αλήθεια είναι δυνατόν αυτή η κοσμοθεωρία να αποτελεί το αντίπαλο δέος στη νεοφιλελεύθερη πολιτική; Είναι δυνατόν ένα μόρφωμα το όπιο δεν καταφέρνει να ενοποιήσει τα μέλη και τους φίλους του κάτω από ένα πολιτικό σχέδιο σε ένα δήμο, και καταφεύγει τελικά σε φανφάρες και βολονταρισμούς, να μπορεί να κυβερνήσει ή ακόμα περισσότερο να αλλάξει τη χώρα και την κοινωνία; Είναι δυνατόν χώροι που μιλούν για ενότητα να μη μπορούν να ενωθούν παρά μόνο με τον εαυτό τους επικεφαλή;
Η προσβολή σα να ‘χει φύγει, Και στο βάθοσ μια ενοχή, Γυρίστε σπίτια σας οι λίγοι, Δεν έχουμε συμμετοχή, Γυρίστε σπίτια σας οι λίγοι, Δεν ήρθε ακόμα η εποχή (Η εποχή του θερισμού, Νατάσα Μποφίλιου)
Η εποχή ήρθε όμως και δε χρειάζονται ούτε αερολογίες και δήθεν εναλλακτικά ανεξάρτητα φύκια και μεταξωτές κορδέλες ούτε να πάει κανένας σπίτι του. Τα ίδια τα μέλη των κομμάτων αυτών, οι ίδιοι οι φίλοι τους είναι ευκαιρία να αντιληφθούν το πως ακριβώς τους αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τους οι σύντροφοι. Που μάλλον δεν είναι και τόσο σύντροφοι τελικά. Και να στραφούν προς τους πραγματικούς συντρόφους τους, στη γειτονιά, στον αγώνα και στο δρόμο, προς όσους τους αντιμετωπίζουν με ειλικρίνεια και όχι ως υποψήφια κορόιδα.
Η εποχή του θερισμού, Της μεγάλης μας σποράς, Στον καιρό του στοχασμού, Βρες μια λέξη να χωράς
(Η εποχή του θερισμού, Νατάσα Μποφίλιου)
*Ο Πάνος Χριστοδούλου είναι Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αρταίων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
