Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η Αναγέννηση Άρτας θυμίζει ακυβέρνητο σκάφος που βυθίζεται αργά αλλά σταθερά χωρίς καπετάνιο, σκορπίζοντας απογοήτευση και θλίψη σε όλους τους Αρτινούς φιλάθλους, που βλέπουν την άλλοτε θρυλική ομάδα, τη “Μαύρη θύελλα” της Ηπείρου, που φοβούνταν και σέβονταν όλοι οι αντίπαλοί της. Μια ομάδα που ζει την πιο σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της. Ανύπαρκτη διοίκηση, οικονομικά προβλήματα και χωρίς την προοπτική ενός ισχυρού παράγοντα που θα έχει και την οικονομική δύναμη αλλά και την αγάπη να ξαναοδηγήσει την ιστορική αυτή ομάδα στη θέση που της ανήκει και που δεν είναι άλλη από τα σαλόνια των μεγάλων κατηγοριών. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς, ο πατέρα μου με έπαιρνε τις Κυριακές στο γήπεδο, εκεί τη δεκαετία του 70, που η πόλη ζούσε τη δική της γιορτή. Ξεκινούσαμε με τα πόδια από τη Σκουφά, στο ύψος του Άι Γιώργη και στο δρόμο συναντούσαμε εκατοντάδες Αρτινούς φιλάθλους, με το ασπρόμαυρο κασκόλ στο λαιμό και ένα κομμάτι φελιζόλ στο άλλο χέρι (οι κερκίδες ήταν τσιμεντένιες) να κατευθύνονται στο γήπεδο. Και το γήπεδο ασφυκτικά γεμάτο, όπου με παλμό και με πάθος οι Αρτινοί φίλαθλοι υποστήριζαν την ομάδα τους.
Η καρδιά της πόλης τις Κυριακές χτυπούσε για την Αναγέννηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τιτανομαχίες (έτσι φάνταζαν κάποιοι αγώνες στα παιδικά μου μάτια) της Αναγέννησης με τον Φωστήρα ή τον ΠΑΣ Γιάννενα και ο θυμός που ένιωθα για τους παγουράδες. (ο πατέρας μου έλεγε ότι τους ευνοούσε το σύστημα). Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη δύναμη και το πάθος που έβγαζε αυτή η ομάδα στο χαλικένιο γήπεδο (Το γρασίδι μπήκε αρκετά αργότερα). Όπως, δεν θα ξεχάσω, όταν μετά από χρόνια, που ο πατέρας μου είχε φύγει από τη ζωή, όταν ο Κώστας Μπανιάς, ο άνθρωπος που έσωσε την ιστορία της θρυλικής αυτής ομάδας, μου έστειλε μια φωτογραφία της Αναγέννησης με τους παίκτες που έπαιζαν την περίοδο.... ,την έκπληξη που ένιωσα όταν διέκρινα ότι ο σέντερ φορ κάτω δεξιά της φωτογραφίας ήταν ο πατέρας μου. Δεν μου το είχε πει ποτέ! Ίσως ο τραυματισμός του (είχε τραυματιστεί στο ελληνοαλβανικό μέτωπο και κούτσαινε από το δεξί του πόδι) να του είχε ανοίξει μία άλλη πληγή, επειδή δεν μπορούσε να ξαναπαίξει ποτέ ποδόσφαιρο στην Αναγέννηση. Πληγή που μάτωνε, όταν μιλούσε για τα παλιά. Για όλα αυτά, για τις χαρές αλλά και τις στενοχώριες που μου χάρισε αυτή η ομάδα αλλά και για εκατοντάδες ακόμα λόγους, εγώ θα είμαι πάντα Αναγέννηση Άρτας.
